زميني‌ترين آيه

من ؛ « تو» را مي‌نويسم
سطر به سطر

من ؛ «‌ تو» را مي‌‌نگارم
برگ به برگ

اي هم چو برگ ؛

« تو» را ؛ سبز يافته‌ام
و اينك سبزت نقش مي‌زنم
گره در گره
بر داري خيالي

تار به تار
به توري از نور مي‌آويزمت

و گام به گام مي‌رقصانمت ؛
بر صحنه‌ي سينه

اي ضرب آهنگ پر تپش
به ترنم لب بگشا
و لبان خشك برخاسته به طلب را ؛
تركن

و ترك حديث مكرر خويش نكن
اي زميني‌ترين آيه
اي مصحف بي نبي

من ؛ « تو» را مي‌خوانم
جزء به جزء
اي عرفي‌ترين پيام
« تو» را به ادراك نشسته‌ام
بي هيچ تاويل
بي هيچ واسطه

اي انتهاي كلام
اي آغاز نوا

[ حرف و گفت و صوت ]
مي رويد دربطن توبرتوي انديشه
و قلم به فكرافتاده است
و من ؛ به صرافت
و « تو» را مي‌نويسم
سطر به سطر
اي هميشه‌ي خدا ؛ در « من »



کورش کوچک 09/04/82